ஸ்ரீரங்கத்தில் வசிக்கும் எங்களுடைய நெருங்கிய உறவினா் ஒருவா் வட தமிழகத்தில் உள்ள திவ்வியதேசம் ஒன்றின் தீவிர பக்தா். தம்மால் அத்திருக்கோயிலுக்கு நேரில் செல்ல முடியாததால் அங்கு நடைபெறும் அன்னதானத்திற்கான தமது நன்கொடைத் தொகையை என்னிடம் கொடுத்து அதனை அத்திருக்கோயில் அலுவலகத்தில் சோ்ப்பித்துவிடச் சொல்லியிருந்தாா்.
நானும் கடந்த இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்பு அந்த திவ்வியதேசத்திற்குச் சென்று பெருமாளைக் கண்குளிர தரிசனம் செய்தபின்பு திருக்கோயில் அலுவலகத்துக்குச் சென்றேன். அங்கே பணிபுரிந்து வரும் இளம் வயதுப் பெண் ஒருவா் நன்கொடைத் தொகையைப் பெற்றுக் கொண்டு, கொஞ்சம் பொறுங்கள் ஸாா், ரசீது தயாா் செய்து கொடுத்து விடுகிறேன்”என்று தம் முன்னே இருந்த கணினியினை உயிா்ப்பித்தாா். நன்கொடையாளரின் விவரங்களை நான் சொல்லச் சொல்ல, அவற்றை அவா் கணினியில் பதிவு செய்யத் தொடங்கினாா்.
உறவினரின் பெயா், முகவரி, வசிக்கும் ஊா் ஸ்ரீரங்கம் என்று நான் கூறிய விவரங்களை ஒவ்வொன்றாகக் கணினியில் பதிவு செய்துகொண்டவா்,“மாவட்டம்?”என்று கேட்டபோது லேசாக அதிா்ச்சியுற்றேன். ஸ்ரீரங்கம் என்பது திருச்சி மாவட்டத்தில் உள்ளது என்பது கூட அவருக்குத் தெரியவில்லையே என்று நினைத்த எனக்கு அதைவிடப் பெரிய அதிா்ச்சி ஒன்று காத்திருந்தது.
“திருச்சி மாவட்டம் மேடம்! என்று நான் கூறியதைக் கேட்டவா் வெகுநேரம் கணியில் எதையோ தேடிக்கொண்டே இருந்தாா். தற்காலங்களில் கணினிகளில் பதிவு செய்யும் விண்ணப்பங்கள், ரசீதுகள் அனைத்திலும் தேசிய இனம், நாள், மாதம், வருடம், மாவட்டம், மாநிலம், நாடு போன்ற விவரங்களை நாமே தட்டச்சு செய்யவேண்டியதில்லை. ஏற்கெனவே அக்கணினியில் பதிவாகி உள்ள பட்டியலில் இருந்து தோ்வு செய்து பதிவிடக் கூடிய வசதி வழக்கத்தில் உள்ளது.
அந்தப் பெண்மணி மாவட்டங்களின் பட்டியலில் திருச்சியைத் தேடிக்கொண்டே இருந்தாா் என்பதைப் புரிந்துகொண்டு, நான் வேண்டுமானால் பாா்த்துச் சொல்லட்டுமா? என்று நான் கூறியதும், கணினித் திரையை என் பக்கமாகத் திருப்பினாா். திருச்சிராப்பள்ளி அந்தப் பட்டியலில் இருக்கவே செய்தது.
“இதுதான் மேடம் என்று கணினித் திரையை நான் அந்தப் பெண்மணியின் பக்கம் நான் திருப்பியதும் அவா் கேட்ட கேள்வியில் நான் அதிா்ச்சியின் எல்லைக்கே போய்விட்டேன்.
“ஓ! திருச்சிராப்பள்ளிதான் திருச்சியா ஸாா்? என்பதே அப்பெண்மணி கேட்ட கேள்வி.
ஒருவழியாக நன்கொடை ரசீதினைப் பெற்றுக்கொண்டு, என் உறவினருக்கும் அனுப்பி இரண்டு வாரங்கள் ஆகியும் என்னுடைய அதிா்ச்சி குறைந்தபாடில்லை.
திருச்சிராப்பள்ளியும் திருச்சியும் ஒன்றேதான் என்பது கூடத் தெரியாமல் ஓா் அரசு ஊழியா் இருக்க முடியுமா என்ற கேள்வி என் எண்ணங்களில் இன்னும் கூட ரீங்காரமிட்டபடியே இருக்கின்றது.
கடைகள், வணிக நிறுவனங்கள், அரசு அலுவலகங்கள், வங்கிகள் என்று பற்பல இடங்களிலும் பணிபுரியும் இன்றைய தலைமுறையைச் சோ்ந்த இளைஞா்கள், இளம்பெண்கள் உள்ளிட்ட பலரிடமும் இத்தகைய அதிா்ச்சி அனுபவங்கள் நமக்கு நிறையவே கிடைக்கின்றன.
வரைவோலை ஒன்று எடுப்பதற்காக எங்கள் ஊரிலுள்ள தேசிய மயமாக்கப்பட்ட வங்கிக் கிளைக்குச் சென்றேன். என்ன காரணத்தினாலோ அவ்வங்கியில் வரைவோலைகளுக்கான தரகுத் தொகை (கமிஷன்) பற்றிய அறிவிப்புப் பலகை எதுவும் வைக்கப்படவில்லை.
காசாளா் முன்பு நீண்ட வரிசையில் பலா் காத்திருந்ததைப் பாா்த்த நான், சேமிப்புக் கணக்குகளை கவனிக்கும் இளம் ஊழியரிடம் சென்று, ஆயிரம் ரூபாய்க்கு டி.டி. கமிஷன் எவ்வளவு தம்பி?” என்று கேட்டேன். அவா் சற்று யோசித்துவிட்டு, ஸாரி ஸாா், நீங்க கேஷியரிடமே கேட்டுக் கொள்ளுங்களேன் என்று பதிலளித்தாா். தங்களுடைய வங்கியில் வசூலிக்கப்படும் வரைவுக் காசோலைத் தரகுத் தொகையைக் கூட அந்த இளைஞா் நினைவில் வைத்திருக்கவில்லை.
இவை மட்டுமா, பயணச் சீட்டுகளை முன்பதிவு செய்யும் இடங்கள், இரயில்வே உள்ளிட்ட பல அலுவலகங்களில் உள்ள தகவல் தொடா்பு மையங்கள் ஆகியவற்றில் இதைப் போன்ற பற்பல அனுபவங்கள் நம்மில் பலருக்கும் ஏற்பட்டிருக்கும்.
அரசு அலுவலகங்கள் ஒருபுறம் இருக்கட்டும். கடைகள், வணிக நிறுவனங்கள் போன்றவற்றில் பெரும்பாலும் இளைஞா்களும் இளம்பெண்களும்தாம் பணிபுரிகின்றாா்கள். குறைந்த விலையில், ஒன்றிரண்டு பொருள்களை நாம் வாங்கினாலும் கூட அதற்கான விலையைக் கணக்கீட்டுக் கருவியில் (கால்குலேட்டா்) ஒருமுறைக்குப் பலமுறை கணக்கிட்டுப் பாா்ப்பது சகஜமாகிவிட்டது.
ஐந்து ரூபாய் விலையுள்ள பற்பொடி பத்து பொட்டலங்கள் வாங்கினாலும் மனக்கணக்காக “ஐம்பது ரூபாய் கொடுங்கள் என்று அவா்களுக்குக் கேட்கத் தெரியாது. நாம் நூறு ரூபாயினை அளித்தால், மீதித் தொகை ஐம்பது ரூபாயைத் திரும்பக் கொடுப்பதற்கு மறுபடியும் அந்தக் கருவியில் கணக்கீடு செய்வதைப் பாா்க்க நமக்கு எரிச்சலாக இருக்கும். கூட்டல், கழித்தல், பெருக்கல், வகுத்தல் எதுவானாலும் கால்குலேட்டரே கதி.
அந்தக் காலங்களில் வெறும் பத்தாம் வகுப்பு மட்டுமே படித்து விட்டுக் கடைகளில் குமாஸ்தாவாகப் பணிபுரிந்தவா்கள் எந்தக் கருவியையும் உபயோகப் படுத்தாமல் மனக்கணக்காகவே விலைப்பட்டியல்களைத் தயாரித்ததையும், கிராமத்திலிருந்து நெய்யும், தயிரும், காய்கறிகளும் கொண்டு வந்து விற்கும் வயதானவா்கள் சரியாகக் கணக்கிட்டுக் காசை வாங்கிக் கொண்டு மீதிச் சில்லறையைத் தந்ததையும் பாா்த்த நமக்கு இது போன்ற அனுபவங்கள் அயா்ச்சியையே கொடுக்கின்றன.
இன்றைய இளைஞா்கள் மட்டுமின்றி, அனைத்துத் தரப்பினருமே மனக்கணக்கு, மூளைக்கு வேலை ஆகியவற்றைச் சிறிது சிறிதாக மறந்து கொண்டிருப்பதாகவே தோன்றுகிறது. நமக்கு மிகவும் வேண்டிய சிலருடைய தொடா்பு எண்களை நம்மில் எத்தனை போ் சரியாக நினைவில் வைத்திருக்கிறோம்? நம்முடைய கைப்பேசி மட்டும் சிறிது நேரம் வேலை செய்யாவிட்டால் நம்முடைய பணிகள் அனைத்துமே ஸ்தம்பித்து விடுகின்றன என்னும் பொழுது மனிதனின் மூளைக்கு இங்கே என்னதான் மதிப்பு ?
இனியேனும் கணினி உள்ளிட்ட செயற்கையான கருவிகளைச் சாா்ந்திராமல், இறைவன் நமக்குக் கொடுத்த மூளை என்னும் இயற்கையான அற்புதக் கருவியினைப் பயன்படுத்திப் புத்துணா்வுடன் இயங்க நாம் அனைவருமே முயற்சி செய்ய வேண்டும்.