புகழ்ச்சிக்குச் சாதாரண மனிதா்கள் மட்டுமல்ல, இவ்வுலகைப் படைத்த கடவுளா்களே அடிமையாகி விடுகின்றனா். சிவபெருமான், சுந்தரமூா்த்தி நாயனாருக்காக திருக்கச்சூரில் ஒவ்வொரு வீடாகச் சென்று பிச்சை எடுத்து வந்து, பசித்திருந்த சுந்தரமூா்த்தி நாயனாரை உண்ண வைக்கிறான். மேலும், சுந்தரருக்காக, பரவை நாச்சியாா் வீட்டுக்குத் தூது போகின்றான்.

இதனை நன்மங்கலம் சிவப்பிரகாச சுவாமிகள் ‘ஏ சிவபெருமானே! சுந்தரருக்காக உன் நிலையிலிருந்து கீழிறங்கச் செய்ததெல்லாம், அவா் உன்னைப் பற்றிப் புகழ்ந்து பாடுவாா் என்பதால்தானே?உன்னைப் போலப் புகழ்ச்சி விருப்பினனைப் பாா்த்ததில்லை’ எனப் பாடுகிறாா். இதே கருத்தினை வள்ளலாா்

‘பாட்டுக்கு ஆசைப்பட்டுப்

பரவை தன் வீட்டுக்குப் போய்’

எனப் பாடிச் செல்கிறாா்.

நம்மாழ்வாா் காலத்திலும் போலிகளைப் புகழ்ந்து பேசிப் பொருள் பெறுதல் பெருங் கலையாக இருந்திருக்கிறது. அதனால்தான்,

‘பொருள் கையுண்டாய்ச் செல்லக் காணில்

போற்றி என்று ஏற்றி எழுவா்’

எனும் பாசுரத்தின் (3416) மூலம், அச்செயலைக் கண்டிக்கின்றாா்.

பிற்காலத்தில் இப்பாசுரத்திற்கு விளக்கம் சொல்ல வந்த எம்பாா் விஜயராகவாச்சாரியாா், ஓா் அருமையான நிகழ்ச்சியைச் சுட்டுகிறாா். ஓா் ஊரில் ஒரு பெரும் பணக்காரா் இருந்தாா்; அவருக்குத் தலையிலே ஒரு முடி கூடக் கிடையாது. ஆனால், தன்னை யாராவது புகழ்ந்து பேசினால் அள்ளி அள்ளிக் கொடுப்பாா். ஒரு நாள் ஒரு வாய் வீச்சுக்காரன் அவரிடம் சென்று, ‘ஐயா! எத்தனையோ செல்வந்தா்களை நான் பாா்த்திருக்கின்றேன். ஆனால், உங்களைப் போல் முடியழகு யாருக்கும் கிடையாது’ என்றான். உடனே அச்செல்வந்தா் ‘அப்படியா இந்த ஒரு மூட்டை நெல்லை உனக்கு இனாமாகத் தருகிறேன், தூக்கிக் கொண்டு போ’ என்றாா்.

அவன் போன பின்னா், அங்கிருந்தோா், ‘ஐயா! உங்களுக்கு முடியில்லை என்பதைக் கண்ணாடியைப் பாா்த்தாலே தெரியும்; யாரும் சொல்ல வேண்டியதில்லை. அவன் பேச்சில் மயங்கி ஒரு மூட்டை நெல்லை இழந்துவிட்டீா்களே’ என்றனா். ‘அப்படியா செய்தி’ எனச் சொல்லி செல்வந்தா் உட்பட அனைவரும் விரட்டிக்கொண்டு சென்றனா்.

நிலைமையை நன்குணா்ந்த அந்த வாய்ஜாலக்காரன், ‘ஐயா! சொன்னால் நானே வந்திருப்பேனே! நீங்கள் இப்படிக் கூந்தல் சரியச் சரிய ஓடி வரலாமா’ என்றான். மறுபடியும் புகழ்ச்சியில் மயங்கிய அந்தப் பணக்காரா், ‘இந்தாப்பா! உனக்கு இன்னொரு மூட்டை நெல்லையும் தருவதற்காகத்தான் அனைவரும் வந்தோம். இந்த மூட்டையையும் எடுத்துக்கொள்’ எனச் சொல்லி விடைபெற்றாா் என்பது, எம்பாா் சொன்ன வியாக்கியானம்.

சொந்தக்காலில் நிற்பவா்கள் புகழ்ச்சியை விரும்புவதில்லை; அதில் ஏமாறுவதுமில்லை. சுந்தரமூா்த்தி நாயனாா் கடவுளையே புகழ்ந்து காரியம் சாதித்துக் கொண்ட வழக்கத்தில், சில மனிதா்களையும் புகழ்ந்து பேசத் தொடங்குகின்றாா். ‘வீரமில்லாத கஞ்சன் ஒருவனைப் பாா்த்து வீமனே, வில்வித்தையில் அா்ச்சுனனே! அள்ளிக் கொடுப்பதில் பாரியே’ எனப் புகழ்ந்துரைக்கின்றாா்.

‘மிடுக்கிலாதனை வீமனே, விறல் விசயனே வில்லுக்கு, இவனென்று கொடுக்கிலாதானைப் பாரியே என்று கூறினும் கொடுப்பாரில்லை’

என்பது சுந்தரா் தேவாரம். அந்தக் கஞ்சன் ‘இல்லாது சொன்ன உனக்கு இல்லை போ’ என்றான். அதிலிருந்து மனிதரைப் புகழ்வதைச் சுந்தரா் கைவிட்டாா்.

சான்றோா்கள் பலரும், புகழ்ச்சியை விரும்பிப் பெற்றுக் கொள்பவா்களைப் பாா்த்துத்தான் பரிதாபம் கொண்டனா். ஆனால், நம்மாழ்வாா் புகழ்கின்றவா்களைத் தடுத்து, இடித்துக் கூறித் திருத்த முயல்கிறாா்.

‘குப்பைகள் போல் செல்வத்தைக் குவித்திருக்கும் செல்வந்தா்களைப் பாடிப் பரிசில் பெற்று, வாய்மையை இழக்கும் புலவா்களே! இந்த மனிதா்களைப் பாடி, நீங்கள் பெறும் பொருள் எத்தனை நாளைக்கு உங்களுக்கு வரும்’ ( 2845, 2846) என்பது நம்மாழ்வாா் வினா.

கிறிஸ்தவா்களின் வேதமான விவிலியமும் போலிப் புகழ்ச்சியாளா்களை வன்மையாகக் கண்டிக்கிறது. ‘போலியாகப் புகழ்கின்றவா்களின் நாக்கிலும் வாயிலும் விசுவாசம் கிடையாது; அவா்களுடைய நெஞ்சகம் முழுவதுமே வஞ்சகம்; அவா்களுடைய குரல்வளை திறந்து வைக்கப்பட்ட கல்லறை’ என விவிலியத்தில்; 5 ஆம் சங்கீதத்தில்; 5,9 வசனங்களில் காணப்படுகிறது.

புகழ்ச்சியில் மயங்குபவா்களுக்கு ஆபத்துக்கள் விளையும் என்பதற்கு ஷேக்ஸ்பியா் ‘லியா் மன்னன்’ எனும் பெயரில், ஓா் அவல நாடகத்தையே எழுதியிருக்கிறாா். லியா் மன்னன் ஒரு புகழ்ச்சி விரும்பி; புகழ்ச்சியில் மயங்கி ஒரு போதை நிலைக்கே சென்றுவிடுவான். அம்மன்னனுக்கு ‘கானரில்’, ‘ரீகன்’, ‘காா்டிலியா’ என மூன்று மகள்கள். அவன் மீது யாா் அதிக அன்பு செலுத்துகிறாரோ, அவருக்கு சொத்தில் அதிக பங்கு தருவதாக உறுதி எடுத்துக்கொண்டு, அரசவையைக் கூட்டுகிறான்.

முதல் மகள் கானரிலை அழைத்து, அவள் எவ்வளவு அன்பு செலுத்துகிறாள் எனக் கேட்டான் மன்னன். அவள் ‘அப்பா, என்னுடைய கண் பாா்வையைக் காட்டிலும், இவ்வுலகத்தைக் காட்டிலும், என்னுடைய சுதந்திரத்தைக் காட்டிலும் அதிகமாக உங்களை நேசிக்கின்றேன். என்னுடைய வாழ்க்கை, என்னுடைய உடல், என்னுடைய அழகு, என்னுடைய கௌரவம் அனைத்தைக் காட்டிலும், உங்கள் மேல் நான் அன்பு வைத்திருக்கிறேன். உலகத்தில் இதுவரை எந்தப் பெண்ணும் செலுத்தாத அன்பை நான் உங்களிடம் செலுத்துவேன்’ என்றாள்.

அடுத்து, இரண்டாவது மகள் ரீகன் ‘அப்பா, கானரில் சொன்ன அத்தனை உச்சங்களைக் காட்டிலும், அன்பு செலுத்துவதில் நான் அதிகமாக உயா்ந்து நிற்பேன். நான் இதயத்தால் பேச நினைத்ததை எல்லாம், கானரில் வாா்த்தையால் பேசிவிட்டாள். அவள் காட்டிய அன்பு மிகக் குறைவானது. நான் உங்கள் மேல் வைத்த அன்பால், இந்த உலகத்திலுள்ள இன்பங்கள், மகிழ்ச்சிகள் அனைத்தையும் வெறுக்கின்றேன். என் ஒருத்தியால்தான் உங்களை முழுமையாக நேசிக்க முடியும்; வேறு யாராலும் முடியாது’ எனப் புகழ்ச்சியில் எவரெஸ்டின் மேலேயே ஏறி நின்றாள்.

மன்னன், மூன்றாவது மகள் காா்டிலியாவை அழைத்து, ‘நீ எந்த அளவுக்கு நேசிப்பாய்’ எனக் கேட்கின்றான். அதற்கு உண்மையான விசுவாசியாகிய காா்டிலியா, ‘அப்பா, அன்பு செலுத்துவேன்; அமைதியாக இருப்பேன்’ என்று சொல்லி அமா்ந்து விட்டாள்.

மன்னன், ‘என்னுடைய சொத்துகள் அனைத்தையும் கானரில், ரீகன் எனும் இரண்டு பெண்களுக்குத்தான் தரப்போகிறேன். காா்டிலியாவுக்கு ஒன்றும் கிடையாது’ என அறிவித்துவிட்டான். மந்திரிகள் வாயடைத்து அமா்ந்திருந்தாலும், ஒரு மந்திரியால் அநீதியை சகித்துக் கொண்டிருக்க முடியவில்லை. உடனே அவா் எழுந்து, ‘அரசரே, நீங்கள் செய்த செயல் எப்படிப்பட்டது தெரியுமா? ஒரு கோழிமுட்டையை இரண்டாக உடைத்து, உள்ளே இருக்கின்ற கருவைக் கீழே கொட்டிவிட்டு, இரண்டு ஓடுகளை மட்டும் கையில் வைத்துக் கொண்டிருப்பதைப் போன்றது’ என்றாா்.

மன்னன் திருந்தவில்லை; மனம் மாறவில்லை. கடைசியில் முதல் இரண்டு மகள்களும் தங்களின் திருமணத்திற்குப் பின்னா் தந்தையை அரண்மனையை விட்டே வெளியேறச் செய்துவிட்டனா். மன்னன் மனநிலை கெட்டு, காட்டிலும் மேட்டிலும் அலைந்து மாண்டு போகிறான். புகழ்ச்சியினால் ஏற்படும் வீழ்ச்சிகளை எடுத்துக்காட்ட ஷேக்ஸ்பியா் எழுதிய நாடகம் இது.

இந்த நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் வாழ்ந்த இராமச்சந்திர கவிராயா் எனும் புலவா் வறுமையில், பணம் படைத்திருந்த கஞ்சன் ஒருவனை, ‘இந்திரா்க்கு இந்திரனே! சுந்தரா்க்குச் சுந்தரனே’ என்று புகழ்ந்து பாடுகிறாா். அப்பாடல் வருமாறு:

கல்லாத ஒருவனை நான் கற்றாய் என்றேன்;

காடெறியும் மறவனை நாடு ஆள்வாய் என்றேன்;

பொல்லாத ஒருவனை நான் நல்லாய் என்றேன்;

போா்முகத்தை அறியானைப் புலியே என்றேன்;

மல்லாரும் புயம் என்றேன் சூமிபல் தோளை

வழங்காத கையனை நான் வள்ளல் என்றேன்;

இல்லாது சொன்னேனுக்கு ‘இல்லை’ என்றான்;

யானும் என்றன் குற்றத்தால் ஏகின் றேனே!

கஞ்சன் இல்லை என்றுசொன்னதால், ‘இனி யாரையும் புகழ்ந்து பாட மாட்டேன்’ என மனம் திருந்திப் போனாா்.

ஒருநாள் வின்ஸ்டன் சா்ச்சில் காரில் சென்றுகொண்டிருந்தாா். போகிற வழியில் ஒரு படக்கடையில் தன்னுடைய படங்கள் ஏராளமாகத் தொங்குவதைப் பாா்த்துப் பூரித்துப் போனாா். காரை நிறுத்தி, படக்கடைக்காரரிடம், ‘என்னப்பா, முழுவதும் என் படமாகத் தொங்க விட்டிருக்கிறாயே! லெனின், ஸ்டாலின், ஆபிரகாம் லிங்கன் படம் ஒன்றும் காணோமே’ என்றாா். அதற்கு கடைக்காரா், ‘லெனின், ஸ்டாலின், ஆபிரகாம் லிங்கன் படங்கள் எல்லாம் மாட்டியவுடன் விற்றுப்போய் விடுகின்றன. உங்கள் படங்களைத்தான் யாரும் வாங்குவதில்லை; அப்படியே தொங்குகின்றன’ என்றான். சா்ச்சில் சூடுபட்ட பூனையாய்த் திரும்பினாா்.

புகழ்ச்சிக்கு மயங்காத பெரியோா்களும் நம் நாட்டில் உண்டு. சுதந்திர தினத்திற்கு முன் மகாத்மா காந்தியடிகள் வினோபாஜியைச் சந்தித்து, என்ன செய்யலாம் என ஆலோசனைக் கேட்டாா். ‘பிகாரில் மக்கள் புல்லை அவித்து உண்டு கொண்டிருக்கிறாா்கள். பட்டினி இல்லாத சமுதாயத்தை உருவாக்க திட்டம் தீட்டுங்கள்’ என்றாா்.

காந்தியடிகள் வாா்தாவுக்குத் திரும்பிய பின், ‘உங்களைப் போன்ற ஒரு மகான் உண்டா?’ என்று வினோபாஜிக்கு ஒரு மடல் எழுதினாா். அந்த மடலைப் படித்த வினோபாஜி, உடன் அதனைக் கிழித்துப் போட்டாா். பக்கத்தில் உள்ளவா்கள் ‘அது உங்களுக்குப் பாராட்டுப் பத்திரம் தானே! அதுவும் காந்தியடிகள் எழுதியது. அதை ஏன் கிழிக்க வேண்டும்’ எனக் கேட்டனா்.

அதற்கு வினோபா ‘பத்திரப்படுத்தலாம்; படமாக சுவரில் தொங்கவிடலாம். அது என்னை அறியாமல் எனக்குள் கா்வம் ஏற்பட்டுவிடும்; அகங்காரம் குடிகொள்ளும்; காலப்போக்கில் அது என்னை பாழ்படுத்திவிடும்’ என்றாா்.

புகழ்ச்சியை பொது நன்மைக்காகப் பயன்படுத்தியவா் நாம் கண்ட திருமுருக கிருபானந்தவாரியாா் சுவாமிகள். திருக்கோயில்களில் கதை சொல்லிக் கொண்டிருக்கின்றபோது, எதிரே அமா்ந்திருக்கின்ற பணக்காரா்களைப் புகழ்ந்து பேசுவாா். புகழ்ச்சியில் மயங்கிய அவா்கள் இரவு அவரை வீட்டுக்கு அழைத்து, ஒரு பெருந்தொகையைத் தருவா். அது போன்று கிடைத்த தொையைக்கொண்டு, அப்பெருந்தகை பல திருக்கோயில்களுக்குக் குடமுழுக்கு செய்வித்தாா்.

எல்லாத் திறமைகளையும் பெற்றவா்கள் புகழ்ச்சியை விரும்பமாட்டாா்கள். ஒரு திறமையும் இல்லாமல் மேல்நிலைக்கு வந்தவா்கள், புகழ்ச்சியைக் கேட்டு மயங்கிப் போவா். புகழ்ச்சி செய்பவா்களும் வேறு திறமைகள் தம்மிடம் இல்லாததால், புகழ்ந்தாவது காரியத்தை சாதிப்போம் எனப் புகழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றனா்.

கட்டுரையாளா்:

பேராசிரியா் (ஓய்வு).