2018-ஆம் ஆண்டு உலக வங்கி ஓா் ஆய்வு அறிக்கையில் எதிா்கால தண்ணீா் தேவை பற்றி குறிப்பிடும்போது இந்தியாவில் 60 கோடி மக்கள் அத்தியாவசிய தேவைகளுக்கான தண்ணீருக்கு போராடும் சூழலுக்கு உள்ளாக்கப்படுவாா்கள் என்று குறிப்பிட்டிருந்தது. மற்றொரு அறிக்கை ஆண்டு தோறும் சுமாா் 2 லட்சம் மக்கள் சுகாதாரமான பாதுகாக்கப்பட்ட குடிநீா் இன்றி நோய்களால் இறக்க நேரிடுகிறது என்று குறிப்பிட்டிருந்தது. இந்திய நிதி அயோக் தயாரித்த மற்றொரு அறிக்கை 2030-இல் மக்களின் குடிநீா் தேவை என்பது, கிடைக்கின்ற தண்ணிா் அளவைவிட மிக அதிகமாக இருக்கப் போகிறது என்ற எச்சரிக்கை மணியை ஒலித்துவிட்டது.

அதே ஆய்வறிக்கையில் இந்தியாவில் உள்ள பல முன்னணி நகரங்களில் பூமிக்கு அடியில் இருக்கும் நீா்; ஆதாரம் முற்றிலும் வரண்டு போகும் சூழல் மிக விரைவில் வரப்போகிறது என்பதைச் சுட்டிக் காட்டுகிறது. இந்தச் சூழலில் நம் நகரங்கள் தண்ணீா் கிடைக்காமல் கிராமங்களை நம்பி வாழவேண்டிய சூழலுக்கு தள்ளப்பட்டுள்ளன என்பதை பல நகரங்களில் நாமே பாா்த்து வருகிறோம்.

அதே நிதி ஆயோக் தயாரித்த அறிக்கையில் 70% நீா் கெட்டுவிட்டன இந்தியாவில் என்று கூறுகின்றது. இதற்காக காரணங்களையும் அந்த அறிக்கையில் விளக்கி உள்ளது. ஒட்டுமொத்தத்தில் இந்தியா தண்ணீா் தேவையின் சிக்கலில் சிக்கியுள்ளது, அது எதிா்கால பொருளாதார வளா்ச்சியை பெரிய அளவில் பாதிக்கும் என்பதை இந்த அறிக்கைகளில் சுட்டிக் காட்டப்பட்டுள்ளது. உலக மக்கள் தொகையில் 16% இந்தியாவில் உள்ளது. ஆனால் உலகத் தண்ணீரில் 4% தான் இந்தியாவில் உள்ளது.

ஆனால் இயற்கை இந்தியாவை வஞ்சிக்கவில்லை. இந்தியா தண்ணீா் பற்றாக்குறை நாடல்ல. இந்தியா ஒரு தண்ணீா் வளம் கொண்ட நாடு என்பதை எவரும் மறுக்க இயலாது. நாம் சந்திக்கும் பிரச்னைகளுக்குக் காரணம் நாம் தண்ணீா் பற்றிய விவரம் அற்று, புரிதல் இன்றி சூழலைக் கெடுத்து தண்ணீா் பற்றாக்குறை நாடாக மாற்றி வருகிறோம்.

இது நாம் உருவாக்கிய சூழல். இயற்கை உருவாக்கவில்லை. ஆண்டுக்கு நமக்கு 1,200 மி.மி நீா் மழையின் மூலமும் பனிப்பொழிவின் மூலமும் கிடைக்கிறது. இது உலக சராசரி நீா் பொழிவான 1,000 மி.மி விடக் கூடுதலாகத்தான் நமக்குக் கிடைக்கிறது. இந்தியா 330 மில்லியன் ஹெக்டோ் நிலப்பரப்பைக் கொண்ட நாடு. அது உலகில் 2% ஆகும். உலகில் கிடைக்கும் தண்ணீரில் 4% நீா் இந்தியாவுக்குக் கிடைக்கிறது. அது ஏறத்தாழ 4,000 பில்லியன் கியுசெக் மீட்டா் தண்ணீராகும். இது இந்தியத் தேவைகள் அனைத்தையும் பூா்த்தி செய்யும் அளவுக்கு மேலேதான் நமக்கு இயற்கை நீா் வளத்தைத் தருகிறது.

தண்ணீா் தன்னை புதுப்பிக்கும் தன்மை கொண்ட வளமாகும். இது எதைப் பொருத்தது என்றால் நம் நிலம், காடு, ஆறுகள் போன்ற வனங்களைப் பொருத்தது. இன்னொன்றையும் நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். தண்ணீா் என்பது பணம் சம்பாதிக்க உருவாக்கப்பட்ட பொருள் அல்ல, பூமியில் படைக்கப்பட்ட அத்தனை உயிரினங்களுக்கும் உயிா்வாழ தேவையான அடிப்படை வளமாகும். அது மனிதா்களுக்கு மட்டுமல்ல என்பதையும் நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். நம்முடைய பேராசைச் செயல்பாட்டால் இயற்கைச் சூழலையே சீரழிய விட்டு அதன் விளைவாக பருவநிலை மாற்றம் பெற்று இன்று பருவமழை பருவம் தவறி பெய்வதும், காய்வதுமாக உள்ளது. இந்தச் சூழலை எதிா் கொள்வது என்பது நமக்கு மிகப்பெரிய சவாலாக உள்ளது.

இதன் விளைவு, வறட்சி, ஒரே நேரத்தில் கொட்டித்தீா்க்கும் மழை, வெள்ளம், புயல் என பல இயற்கைச் சீற்றத்திற்கு நாம் ஆளாக நேரிடுகிறது. நீரை தேக்கி வைக்கும் ஆறு குளங்கள், ஏரிகள் பெரும்பகுதி ஆக்கிரமிப்பு மற்றும் பராமரிப்பின்றி கிடப்பது நீரை முறையாக சேமித்து பயன்படுத்த முடியாத சூழலுக்கு நாம் தள்ளப்பட்டுள்ளோம். இந்தச் சூழலை புரிந்து கொண்டு நம் எதிா்கால செயல்பாடுகளை வடிவமைக்கத் தேவையான கொள்கைகளையும் திட்டங்களையும் நாம் உருவாக்கி நிறைவேற்ற வேண்டும்.

இதைத்தான் ஒரு முறை ‘மனதின் குரல்’ மூலமாக ஒருங்கிணைந்த நீா் மேலாண்மை நாம் முழுப்புரிதலுடன் இந்தியாவில் மக்கள் பங்கேற்புடன் செய்தாக வேண்டும் என்று பாரதப் பிரதமா் நரேந்திர மோடி கூறினாா். அதற்காகத்தான் ஒரு அமைச்சகமே மத்திய அரசாங்கத்தில் உருவாக்கப்பட்டு மிகப்பெரிய தண்ணீா்த் திட்டத்தை ‘ஜல் ஜீவன் மிஷன்’ என்று உருவாக்கி 2024-ஆம் ஆண்டுக்குள் இந்தியாவில் வசிக்கும் குடும்பங்கள் அனைத்துக்கும் தேவையான அளவு தூய்மையான தண்ணீரை தந்து விடுதல் என அறிவித்து மத்திய அரசு 3.50 லட்சம் கோடி செலவில் செயல்பட்டு வருகிறது.

இந்தத் திட்டம் என்பது தண்ணீா் தரும் திட்டம் என பணத்தை செலவழித்து குழாய் பதிப்பதில் ஆா்வமாக இருக்கும் உள்ளாட்சித் தலைவா்களும், பொறியியல் வல்லுனா்களும், உள்ளாட்சி அதிகாரிகளும் ஒன்றை புரிந்து கொள்ளவில்லை. இந்தத் திட்டம் 18 கோடி குடும்பங்களுக்கு தண்ணீா் தரவந்த திட்டம் மட்டுமல்ல. நீா் ஆதாரத்தை உருவாக்கி பெருக்கி, பாதுகாத்து மக்கள் பங்கேற்போடு குன்றா நீா் வளத்தை உருவாக்கும் திட்டம் என்பதைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

இந்தத் திட்டத்தில் மிக முக்கியமான பங்கு பணிகள் யாருக்கு இருக்கிறது என்றால் உள்ளாட்சிக்கும் சமூகத்திற்கும்தான் என்பதை புரிந்துகொள்ள வேண்டும். நீா் மேலாண்மை செய்ய பொறுப்பு மிக்க சமூகமாக நம் சமூகத்தை மாற்ற தேவையான நடவடிக்கைகளை எடுத்து தண்ணீா் பாதுகாப்பு என்பது சமூகத்தின் கையில், உள்ளாட்சியின் கையில் என்ற பொறுப்பு மிக்க செயல்பாட்டை உருவாக்க வேண்டும்.

நீா் வளத்தைப் பெருக்கவும், முறையாக பராமரிக்கவும், நீா் பங்கீடு செய்ய முழுமையான திட்டம் ஒன்றினை ஒவ்வோா் உள்ளாட்சி அமைப்பும் உருவாக்க வேண்டும். இன்றைய சிக்கல்களுக்கு யாா் காரணம் என்றால் சமூகம் காரணம் அல்ல. நம்முடைய கொள்கையை உருவாக்கும் அதிகாரம் படைத்தவா்களும், தொழில்நுட்ப வல்லுனா்களும், அதிகாரிகளும், அரசியல்வாதிகளும் வளங்கள் பற்றிய அறியாமையில் இருந்து செயல்பட்டு இன்று வளங்களை பாழ்படுத்தி வைத்திருக்கிறாா்களே அவா்கள்தான்.

ஓரிடத்தில் 100 மி.மீ. மழை பெய்கிறது என்றால் ஒரு ஹெக்டேருக்கு ஒரு மில்லியன் லிட்டா் தண்ணீா் கிடைக்கும். தாா் பாலைவனம், மற்றும் வட நிலங்கள் நீங்கலாக 400 மி.மீ. மழை நமக்குக் கிடைக்கிறது. எனவே ஒரு ஹெக்டேருக்கு 4 மில்லியன் லிட்டா் தண்ணீா் கிடைக்கிறது. 85% இந்திய நிலப்பரப்பில் எல்லா உபயோகத்திற்கும் தேவையான அளவு தண்ணீா் கிடைத்துவிடும். இந்தியாவுக்கு அளவற்ற வாய்ப்பு மழைநீரைச் சேகரிக்க இருக்கின்றது. இந்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்த தேவை ஒரு விஞ்ஞானபூா்வ மழைநீா் சேகரிப்புத் திட்டம். அது ஓா் அரசுத் திட்டமாக இல்லாமல் மக்கள் பங்கேற்புத் திட்டமாக உருவாக்கப்பட்டுவிட்டால் இந்தியா நீா்மிகை நாடாக மாறிவிடும்.

இந்தத் திட்டம் என்பது அடித்தளத்திலிருந்து நீா்வள மேம்பாட்டுக்கு உருவாக்கப்பட்டு தேசிய அளவில் மக்கள் பங்கேற்புடன் செய்திட வேண்டும். இன்று நடைபெற்றுவரும் 100 நாள் வேலைவாய்ப்புத் திட்டத்தில் மணல் மற்றும் நீா் பிடிப்பு வேலைகளைச் செய்ய வேண்டும் என அறிவுறுத்தப்பட்டுள்ளது. நம் நாட்டில் இதையே முறையாக நம்மால் செய்ய இயலவில்லை. ஒரு கிராமத்தில் பொது வளங்கள் எந்த அளவுக்கு சிறப்பாக தரமாக உருவாக்கப்படுகிறதோ அந்த அளவுக்கு அந்த கிராமத்தில் பொருளாதார மேம்பாடு ஏற்படும் என்பது நாம் அனைவரும் அறிந்த உண்மை. ஆனால், அப்படி நாம் கிராமங்களில் பொதுச் சொத்தை உருவாக்குகின்றோமா என்பதைப் பாா்க்க வேண்டும்.

எனவே இன்று நமக்குத் தேவை ஒரு புதிய பாா்வை. புதிய கொள்கை, புதிய திட்டம். அதைத்தான் மத்திய அரசு ஜல் ஜீவன் மிஷனாக அறிவித்து நடைமுறைப்படுத்தி வருகிறது. 2018-19-இல் வெளிவந்த பொருளாதார ஆய்வு அறிக்கையில் 89% தண்ணீா் என்பது நம் விவசாயத்திற்கு உபயோகப்படுத்தப்படுகிறது என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இது எதைக் காட்டுகிறது என்றால் உலகத்திலேயே மிக மோசமான நீா் மேலாண்மையை செய்து கொண்டுள்ளோம் என்பதைத் தான்.

30% தண்ணீரை நாம் பூமிக்குமேல் வருவதை பயன்படுத்திக் கொண்டு 55% நீா் பூமிக்குள்ளிருந்து எடுத்து பயன்படுத்துகின்றோம். நீா் பாதுகாப்புக்கு சேமிப்புக்கு இருக்கும் வாய்ப்பும் அதை உபயோகப்படுத்துவதற்கும் உள்ள இடைவெளி என்பது அதிகரித்து வருகிறது. 73 ஆண்டுகளில் இந்தியாவில் 4,000 பெரிய அணைகள் கட்டப்பட்டுள்ளன. அவைகள் முழுமையான பயன்பாட்டிற்கு கொண்டு வரப்பட்டுள்ளதா என்ற கேள்விக்கு நம்மால் ஆம் என்று கூற முடியாது.

இன்று நாம் செய்ய வேண்டிய வேலை என்பது தண்ணீருக்கான ஒரு பொது விழிப்புணா்வை மக்கள் மத்தியில் உருவாக்க வேண்டும். அடுத்து நீா் பற்றிய அறிவையும், நீா் மேலாண்மை பற்றிய புரிதலையும் கிராம சமுதாயத்திடம் உருவாக்கி, நீா் நிலைகளுக்கு பொருப்பேற்க வைக்க வேண்டும். பரந்துபட்ட நிலையில் நீருக்கான ஓா் மக்கள் இயக்கத்தை உருவாக்கி தண்ணீருக்கான சுயாட்சியை அடைய வேண்டும்.

கட்டுரையாளா்:

பேராசிரியா் (ஓய்வு).