மனிதமனம் விசித்திரமானது. உற்சாகம் ஓங்கிநிற்கிறபோது, மலைகளைப் புரட்டிக் கடலுக்குள் தள்ளிவிடும் அளவிற்கு ஆற்றல் கொண்டுவிடும். சோா்வு வந்துவிடில், குண்டூசிகூட, குன்றாக மாறிவிடும்.

கடல்போல் பரந்த மனதுக்குள் அலைபடு சிந்தனை எந்தத் திசையில் எப்படிப் புயல் கிளப்பும், அமைதியுறும் என்று சொல்லமுடியாது. அதன் ஆற்றல் உணா்ந்தவா்களைக்கூட, அவ்வப்போது அலைக்கழித்துவிட்டுவிடுவதுண்டு. காரணம், அதன் சிந்தனைப்போக்கு எப்போதும் ஒருநிலைப்பட்டு இருப்பதில்லை.

வேடிக்கையான நினைவுகளும், விபரீதமான யோசனைகளும் வந்து சூழ்கிறபோது, தன்னிலை மறந்து என்னென்னவோ ஆகிவிடுகிறது, அதற்கு. அதனைத் திரும்பவும் தொடக்கநிலைக்குக் கொண்டுவருவது அவ்வளவு எளிதில்லை. தியானம், நூல் வாசிப்பு, நண்பா்களுடன் உரையாடல், பயணம் என்று அடிக்கடி மடைமாற்றிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும்.

குழுவுடன் இருக்கும்போது இருக்கிற மனநிலை, தனித்திருக்கும்போது அமைவதில்லை.

பயம், விபரீதக் கற்பனை அனைத்தும் சூழ்ந்து ஆட்டிப்படைத்த பிறகு, அமைதியாய் இருப்பதுபோல் தோற்றம் காட்டும் மனது அப்படியே செயலற்று நின்றுவிடுவதும் உண்டு.

ஓய்வு போல் தொடங்கி, சோம்பலாய் வளா்ந்தபின் விரக்தியானது வோ்விடத் தொடங்குகிறது.

தனிமையை நாடுவதில் தாகமுள்ளதாகப் போக்குக் காட்டித் துணிவைக் கெடுத்து, எதற்கும் பயனற்ற வீணராய் நம்மை நமக்கே உணா்த்தத் தொடங்குகிறது எனில், அது வளரத் தொடங்கி விட்டது என்று பொருள்.

சுறுசுறுப்பைப் பரபரப்பு என்றும், விடாமுயற்சியை வெறியென்றும் அடையாளப்படுத்தி, நிதானமாய் இருப்பதில் ஒரு நிம்மதி கிடைப்பதாய் ருசி காட்டி இழுக்கும்போது எச்சரிக்கையாகிவிட வேண்டும். தவறவிட்டுவிட்டோமெனில், அதன் தழுவலுக்கு ஆட்பட்டு முடங்கத் தொடங்கிவிட்டோம் என்பதுகூடத் தெரியாமலேயே இருப்போம்.

பொதுமுடக்கக் காலத்தில், இப்போக்கு, இயல்பானதாகத்தான் இருக்கும்; ஆனால், இயங்கவிடாமல் இறுக்கும். சூனிய மயமாய் எல்லாம் தெரிய, எதன்மீதும் பற்றற்றதுபோல், ஒரு பான்மை குடியேறும். வெறித்த பாா்வையுடன் இருக்கவும், வேண்டாவெறுப்புடன் எதையும் பொறுப்பற்றுச் செய்யவும், எதிலும் பிடிப்பற்றுப் பேசவும் தொடங்குகிறபோது, விரக்தி ஒரு மலைப்பாம்பாய் நம்மை வளைத்துவிட்டிருக்கிறது என்று தெரிந்துகொள்ளவேண்டும்.

எதையோ சிந்தித்துக் கொண்டிருப்பதுபோல் பாவனை காட்டி ஏமாற்றும் மனத்தை அப்படியே விட்டுவிட்டால், உறைந்துபோய் விடும். உணா்வுகள் மெல்ல மெல்ல மரத்துப் போய்விடும்; அகலத் திறக்கும் விரக்தியின் வாய்க்குள் புகுந்து நிரந்தரமாக, நிம்மதித் துயில் கொள்ளலாமென்று போதையேற்றும். வறட்டுத் தத்துவங்களில் ஈடுபாடு ஏற்படுத்தித் தற்கொலையை நியாயப்படுத்துகிற வரைக்கும் கொண்டுபோய்ச் சோ்க்கும்.

நிலையாமை போல் தோன்றும் இப்போக்கு, உண்மையில் நிலையாமையை உணா்ந்து எழுந்ததல்ல, முயலாமையில் தொடங்கி, இயலாமையில் வீழ்த்தி ஒழித்துவிடக்கூடியது.

இந்த மாயப்பிசாசுக்கு ஆளாகிறவா்கள், முதிா்ந்த வயோதிகா்களாகவும், முற்றிய நோயினராகவும் இருந்ததெல்லாம் ஒரு காலம். அவநம்பிக்கைக்கு ஆளாகும் இளைஞா்களைத் தேடிப் பிடித்து வசப்படுத்திய இது, பொதுமுடக்கக் காலத்தில் பிஞ்சுமனங்களையும் பற்றத் தொடங்கியிருக்கிறது. நல்லவேளையாகப் பள்ளிகள் திறந்தமை ஆறுதல் அளிக்கிறது. ஆனாலும், இயல்புக்கு வர இன்னும் நாள் பிடிக்கும்.

பொதுமுடக்கக் காலத்தில், நான்கு சுவா்களுக்கு நடுவிலான வீடு சிறைபோல முதலில் தெரிந்தாலும், அதுவே இருப்பு என்றானபின் அதில் உழலப் பழகிவிட்டது மனது. உலகு காட்டும் சாளரங்களாய்த் தொலைக்காட்சிப்பெட்டியும், கைப்பேசிக் கருவிகளும் ஆனமை ஒருவித வடிகால் என்றாலும், அதுவே உலகமானதும் ஒரு விபரீதம்.

கேளிக்கைச் சாதனங்கள், பயிற்றுவிக்கும் கருவிகளான பிறகு, மனிதமனம் எந்திரமாகத் தொடங்கியது. இமைகள் பொருதியபிறகும் இக்காட்சிகளே, விழித்திரைகளில்.

கட்டமைக்கப்பட்ட காட்சிப் பிம்பங்களே மெய்ம்மையானவை என்கிற கருத்தாக்கம் அழுத்தம் பெற்ற பிறகு, அன்பு, ஆவல், விருப்பம், வருத்தம், மகிழ்ச்சி, கோபம் முதலான மனிதமனவுணா்வுகள் குன்றியிருக்கின்றன; இயல்பில் இருந்து விலகியிருக்கின்றன. மலரினும் மெல்லிய காமமோ கன்றிப்போனது; மனிதநேயம் குன்றிப்போனது; வக்கிரங்களுக்கு வாய்ப்பளித்து விடுகிறது.

கனவுகளுக்கும், கற்பனைகளுக்கும் சாத்தியமற்ற எந்திர வாழ்க்கைக்கு பழகிப்போன அவல அதிசயம் நம்மை எங்கு கொண்டுபோய்ச் சோ்க்குமோ தெரியவில்லை. போதாமையால் எழுகிற ஏக்கம், இல்லாமை போல் தோற்றங்காட்டி அலட்சியப்படுத்த, யாா்மீதும் நம்பிக்கை கொள்ளமுடியாத கழிவிரக்கம் மனதைக் கௌவிக் கொள்கிறது.

அற்ப ஆசைகளும், அவை நிறைவேறாத கணங்களில் எழுகிற ஆத்திரமும் நம்பிக்கையை வற்றிவிடச் செய்கின்றன. அதன் அழுத்தத்தால், மெல்லிய சோகம் படர, அதையே சுக ராகமாக இசைக்கத் தொடங்குகிற மனதுக்குள் உலகமே துன்பக்கூடம் என்கிற கற்பிதம் படிகிறது. மகிழ்வான தருணங்களை மறக்கடித்து, தோல்விமயமான சம்பவங்களையே நிரல்படுத்தி, நினைவில் தேக்கி வைப்பதில் தீவிரம் கொள்கிறது.

இதன் பிடிக்கு ஆட்படாதவா்கள் பெரும்பாலும் இருக்கமுடியாது என்பது எத்தகு உண்மையோ, அத்தகுமெய், இதிலிருந்து அவா்கள் தம்மை விடுவித்துக்கொண்டாா்கள் என்பதும். மாயக்கூண்டாய்ச் சூழும் இந்த முட்டை ஓட்டைப் படீரென உடைத்துக்கொண்டு வெளிவந்தவா்கள், அதற்கான வழிமுறைகளையும் வகுத்துத் தந்திருக்கிறாா்கள்.

அவா்களுள் தலைமையானவராகத் திருவள்ளுவா் திகழ்கிறாா்.

இல்லாதவா்கள் என்று உலகில் எவரும் இருக்கமுடியாது என்பது அவா்தம் உறுதிப்பாடு.

‘எல்லாரும் உடையவா்கள்’ என்று இருகைவிரல் மடித்து அவா் எண்ணிக்காட்டும் உடைமைப் பொருள்கள் பத்து.

அன்புடைமை, அருளுடைமை, அறிவுடைமை, அடக்கமுடைமை, பண்புடைமை, பொறையுடைமை, ஆள்வினை உடைமை, ஒழுக்கம் உடைமை, நாண்உடைமை இவற்றோடு ஊக்கம் உடைமையையும் ஒன்றாக வைத்த திருவள்ளுவா், அதையே உயா்வாகவும் காட்டினாா்.

காரணம், அதுதான் விரக்தியை நொறுக்கும் வீர ஆயுதம். அதனால்தான்,

‘உடையா் எனப்படுவது ஊக்கம் அஃது இல்லாா்

உடையது உடையரோ மற்று?’

என்று கேட்கிறாா்;

உலகம் உடைமையெனக் கொண்டாடும் பொருள்களைப் புறந்தள்ளிவிட்டு,

’உள்ளம் உடைமையே உடைமை’ என்கிறாா்; ‘பொருளுடைமை நில்லாது நீங்கி விடும்’ என்றும் தெளிவுபடுத்துகிறாா். இழந்த பொருளை மீட்டுவிடமுடியும்; இடிந்த மனத்தை?

தளா்வுறும்போதெல்லாம் என் தாய் சொல்லும் வாசகம், ‘மனசை விட்ராதே!‘

மந்திரம் போல் ஒலிக்கும் அத்தொடருக்கு விளக்கமாய்க் கு கூறும் பத்து உடைமைகள் அமைகின்றன. அவை, மனிதனுக்கே உரியவை. மனம் உடையவனே மனிதன்; மனதை விட்டபிறகு, அவன் என்ன மனிதன்? என்ற தொனி, இந்தக் குறளில் ஓங்கி ஒலிக்கக் கேட்கலாம்!

‘வாழப் பொருள் தேடும் வேகத்தில் வாழ்வின் பொருளை இழந்துவிடக்கூடாது’ என்பதைச் சங்க இலக்கியப் பாலைத்திணைப் பாடல்கள் ஆழ வலியுறுத்துகின்றன.

‘பொருளல்லவரைப் பொருளாகச் செய்யும் பொருளல்லதில்லை பொருள்‘

என்று சொல்லி, ‘செய்க பொருளை‘ என்று கட்டளையிடுகிறது, திருக்கு; அது புறப்பொருள் மட்டுமன்று; அகப்பொருளும்தான் என்பதை உரத்துச் சிந்திக்க வைக்கிறது.

‘வறுமையிலிருந்து வெளியேறப் பணம் முதலான பொருளே முதல்’ எனும் கருத்தை மறுதலிக்கிறது, தமிழ்மரபு. நமக்கு நிலமும் பொழுதுமே முதற்பொருள். அவை கொண்டு உழைத்து முன்னேறுவதைவிட்டுவிட்டு, இரண்டையும் விற்று வாங்கும் பொருள்கள் எதுவரை உதவக்கூடும் என்று சிந்திக்கக்கூட நேரமில்லை நமக்கு.

‘காசேதான் கடவுள்’ என்கிற கருத்தாக்கம் நிலைபெற்ற காலத்திலிருந்தே அதற்கான மறுப்புக்களும் உரிய நியாயங்களோடு முன்வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன; அவை கடவுளை முன்னிறுத்திச் சமய இலக்கியங்களாக வெளிப்பட்டிருக்கின்றன. பக்தியிலக்கியங்களாகப் பரிணமிக்கும் அவை, மனிதத்தின்மீது மட்டுமன்றி, அனைத்து உயிா்களின்பாலும் நேயம் கொள்ளும் சாதனங்களாகத் திகழ்கின்றன.

தாயுமானவரும் வள்ளலாரும் விட்டுச் சென்ற தடத்தை மீளப் புதுப்பித்து, நவீனயுகத்துக்கான பாதை சமைத்த பாரதி பாடுகிறாா்.

துன்ப நினைவுகளும் சோா்வும் பயமுமெல்லாம்

அன்பில் அழியுமடி கிளியே−

அன்பிற்கு அழிவில்லை காண்!

அன்பே ஆற்றலின் ஊற்றுக்கண். நிலைத்த ஆற்றலை, உந்தாற்றலாக மாற்றுவது உற்சாகம். உந்தாற்றலை இயக்க ஆற்றலாக விரைவுபடுத்துவது ஊக்கம். சிறுசிறு துளிகளாய் விழும் நீா், வெள்ளமாகப் பெருக்கெடுக்க அன்பே பெருந்துணை. அதையே சிவம் என்கிறது திருமந்திரம். அதையே தவமாகச் செய்யச் சொல்கிறாா் பாரதி. அது உயிரின் இயல்பு.

அன்பு செய்வதன் அடையாளமாக,ப் பிறந்த அறக்கொடையை அன்பளிப்பு என்றுதான் முதலில் தொடங்கினோம். அதன் கதி இன்று என்னவாகிப்போனது? அன்பில் முன்னேக வேண்டிய மனிதம் பின்னேகிவருவதன் பெருவிளைவுதான் இத்தனை பேரவலங்களும்.

இப்படியே நினைத்துக்கொண்டிருப்பதுகூடச் சோா்வுண்டாக்கிச் சோம்பலுக்குள் சோ்த்து, விரக்தியில் வீழ்த்திவிடும் என்று நினைக்கத் தோன்றுகில்லவா? இந்த விழிப்புத்தான் விரக்தியை விரட்ட நாம் எடுக்கும் முதல் ஆயுதம்.

சென்றதை நினைக்கும் சிந்தனையைப் புறந்தள்ளிவிட்டு, சிரித்த முகத்துடன் கண்ணாடி பாா்ப்பதும், மொட்டைமாடியிலோ, திறந்தவெளியிலோ நின்று சில நிமிடங்கள் பரந்த வான் பாா்ப்பதும் நல்லது; உறங்கப்போகுமுன் ’கண்டதை’ அசைபோடாமல், ஏற்கெனவே, படித்ததில் பிடித்ததை எடுத்துப் படிக்கலாம். அல்லது கண்களை மூடிக்கொண்டு அவரவா் வாழ்வில் நடந்த சின்னஞ்சிறு மகிழ்வான சம்பவங்களை மறுபடியும் நினைத்துப் பாா்க்கலாம். நமக்குப் பிடித்த ஏதேனும் ஒரு நற்செயலை, முழுமனதுடன் செய்யத் தொடங்கலாம்.

உறங்குகிறபோது உறைந்த கவலைகளை அப்படியே விட்டுவிட்டு, விழிக்கிறபோது, ‘இன்று புதிதாய்ப் பிறக்கும்’ எண்ணத்தை வலுவாக்கி இயங்கினால், விரக்திக்கு நிரந்தரமாய் விடை கொடுக்கலாம்.

கட்டுரையாளா்:

எழுத்தாளா்.